نبرد کریمه
نبرد کِریمه یاجنگ کریمه به جنگهای اکتبر ۱۸۵۳ تا فوریه ۱۸۵۶ گفته میشود که میان امپراتوری روسیه تزاری از یک سو و فرانسه، انگلیس، پادشاهی ساردینیا و امپراتوری عثمانی از سوی دیگر رخ داد. نیکلای اول تزار روسیه که به «مرد بیمار اروپا» شهرت یافته بود بدون توجه به سیاستهای بریتانیا و فرانسه نسبت به امپراتوری عثمانی به ناوگان خود دستور داد تا ناوگان دریایی عثمانی را در دریای سیاه نابود کند، آنگاه او ایالتهای رومانیایی امپراتوری عثمانی را تصرف کرد.
ناپلئون سوم امپراتور فرانسه و دولت ملکه ویکتوریا بریتانیا با سلطان عثمانی همدردی کرده و برای نخستین بار از گذشتههای بسیار دور در یک جنگ علیه کشور ثالث با یکدیگر متحد شدند و ناوگان دریایی خود را برای کمک به سلطان عثمانی به دریای سیاه اعزام کردند.
ناوگان دریایی فرانسه و بریتانیا ابتدا در سواحل رودخانه آلما بر قوای روسیه پیروز شده و سپس شهر سباستوپول که یک قلعه مستحکم نظامی بود را در روز ۲۶ سپتامبر سال ۱۸۵۴ میلادی در شبه جزیره کریمه محاصره کردند.
این جنگ که بیش از ۲ سال به طول انجامید با شکست خفت بار امپراتوری روسیه خاتمه یافت و روسیه ناگزیر گردید از ادعاهای ارضی خود بر امپراتوری عثمانی دست بردارد.
به این ترتیب در روز ۲۷ مارس سال ۱۸۵۴ میلادی و در پی حمله امپراتوری روسیه به سرزمینهای عثمانی، فرانسه و انگلستان به روسیه اعلان جنگ دادند و جنگ کریمه آغاز شد.
جنگ کریمه به دلیل به کارگیری سلاحهای جدید و فنون جنگی نوین نخستین جنگ مدرن قرن نوزدهم محسوب میشد و موجب کشتار فراوانی گردید.
محاصره سِواستوپل
شهر سواستوپول در نبرد کریمه بهمدت ۳۴۹ روز (در سالهای ۱۸۵۴ تا ۱۸۵۵) در برابر هجوم انگلستان، فرانسه، عثمانیها و ساردنی مقاومت کرد اما سرانجام روسها شکست خوردند و شهر سقوط کرد.
گفتگوهای صلح در سال ۱۸۵۶ تحت نظر ولیعهد تزار نیکولاس اول یعنی آلکساندر دوم از طریق کنگره پاریس آغاز شد. تزار روسیه و سلطان عثمانی توافق کردند که اقدام به تشکیل هیچگونه نیروی دریایی یا زرادخانه نظامی در کناره دریای سیاه نکند. بند مربوط به دریای سیاه شدیدا به زیان روسیه بود زیرا تهدید دریایی روسیه علیه ترکها را به شدت میکاست. همچنین تمام قدرتهای بزرگ پیمان بستند که استقلال و تمامیت ارضی امپراتوری عثمانی را محترم بشمارند.
پیمان پاریس تا سال ۱۸۷۱ که فرانسه در جنگ از آلمان شکست خورد پابرجا بود. پس از این جنگ با حمایت صدر اعظم آلمان بیسمارک روسیه بند مربوط به دریای سیاه را رد کرد و مجددا اقادم به تشکیل ناوگان دریای سیاه نمود.
با وجود تضمین تمامیت ارضی اپراتوری عثمان در پیمان پاریس، روسیه از نا آرامیهای ملی گرایان در ایالتهای بالکان عثمانی که در پی استقلال بودند بهره گرفت ومجددا در ۲۴ آوریل ۱۸۷۷ به امپراتوری عثمانی اعلان جنگ نمود. در این جنگ بود که بلغارستان، رومانی، سربستان و مونته نگرو به استقلال دست یافتند.
گرداوری : m-hosseini