"بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه، بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاد در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچه هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مساله و دوری عشق
و سکوت تو جواب همه ی مساله هاست"
کی میرسم به لذت در خواب دیدنت
سخت است سخت از لب مردم شنیدنت
هرکس که این ستاره ی دنباله دار را
یک قرن پیش دیده زمان دمیدنت
از مثل سیل آمدنت حرف می زند
از قطره قطره بر دل خارا چکیدنت
پروانه ها به سوختنت فکر می کنند
تک شاخ ها به در دل طوفان دویدنت
من …من ولی به سادگی ات مهربانی ات
گه گاه هم به عادت ناخن جویدنت
آخر، انار کوچک هم بازی نسیم!
دیگر رسیده است زمان رسیدنت
پایین بیا که کاسه ی دریوزگی شده است
زنبیل من به خاطر از شاخه چیدنت
یا زودتر به این زن تنها سری بزن
یا دست کم اجازه بده من به دیدنت…
پانته آ صفایی
پشت پرچینت اگر بزم، اگر مهمانی ست
پشت پرچین من این سو همه اش ویرانی ست
انفرادی شده سلول به سلول تنم
خود من در خود من در خود من زندانی ست
دست های تو کجایند که آزاد شوم؟
هیچ جایی به جز آغوش تو دیگر جا نیست
ابرها طرحی از اندام تو را می سازند
که چنین آب و هوای غزلم بارانی ست
شعر آنی ست که دور لب تو می گردد
شاعری لذت خوبی ست که در لب خوانی ست
دوستت دارم اگر عشق به آن سختی هاست
دوستم داشته باش عشق به این آسانی ست !
حسین جنت مکان
«تو باشی و
باران باشد و
یک جاده بی انتها...
به تمام دنیا می گویم
خداحافظ...»
البته اگه سردت نشه
" تو را به جای تمام کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به جای تمام روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم
و برفی که آب میشود
و برای خاطر نخستین گناه
تو را به خاطر دوست داشتن ، دوست می دارم
تو را بجای تمام کسانی که دوست نمی دارم دوست می دارم "
شعر، مرا عاشق این دام کرد
ورنه شکار ،اهلی صیاد نیست
هنوز روزای بارونی
به یادت ابر می چینم
با رویای تو در گیرم
چشاتو خواب می بینم
هنوز این لحظه ها بی تو
به بد حالی گرفتارم
نمی بینی که از عکست
چشامو بر نمی دارم
نمی فهمم چرا از من
داری رویاتو می دزدی
تو قاب عکستم حتی
ازم چشماتو می دزدی
تو از من دوری اما من
دچار عطر دستاتم
محاله خیس بارون شم
که زیر چتر دستاتم
یه چیزایی تو دنیا هست
که اسمش رسم تقدیره
کسی که دوستش داری
همیشه بی خبر میره...
" نعمت اللهي"
باد می آمد
موهایم روی شانه ام بی تابی میکرد
و قلبم در سینه ام...
و من برای آخرین بار ماه تمام را در چشمانم آغوش کشیدم
و اینبار این جاذبه ی نگاه پر درد من بود
که او را با تمام شکوهش مغلوب میکرد
ماه در چشمانم تر شد
موج زد و آرام غلتید
و روی گونه هایم یخ بست
یخ بست....
و من با بغضی فرو خورده
به دانه های اشکی که روی گونه هایم می لغزید گفتم:
چه امیدوارانه بدرقه می کنید
مهمانی را که برای
همیشه میرود...
قطار می رود
تو میروی
تمام ایستگاه میرود
ومن چقدر ساده ام
که سالهای سال
در انتظار تو
کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان به نرده های
ایستگاه رفته تکیه داداه ام...
"قیصر امین پور"
"زمانی که دانشجوی سال دوم دانشگاه بودم، یک روز سر جلسه امتحان وقتی چشمم به سوال آخر
افتاد، خنده ام گرفت! فکر کردم استاد حتما قصد شوخی کردن داشته است، چون سوال این بود:
نام زنی که محوطه ی دانشگاه را نظافت می کند چیست؟
من آن زن نظافت چی را بارها دیده بودم زنی قد بلند با موهای جوگندمی و حدودا 60 ساله،
اما نام او را از کجا باید میدانستم؟!
من برگه امتحانی خودم را تحویل دادم و سوال آخر را بی جواب گذاشتم.
درست قبل از اینکه از کلاس خارج شوم ، دانشجویی از استاد سوال کرد که آیا سوال اخر هم در
بارم بندی نمرات محسوب میشود؟
استاد گفت : حتما.
و ادامه داد شما در حرفه ی خود با آدم های بسیاری ملاقات خواهید داشت همه آنها مهم هستند و
شایسته توجه و ملاحظه ی شما میباشند حتی اگر تنها کاری که میکنید لبخند زدن و سلام کردن به آنها باشد."
نوشته : امیر رضا آرمیون
شاعر شدم تا ميان تخلصم تا
تا ميان هيچ گم شوم
من بيش از منم و شايد كمتر از من
تكليف دردي كه نيست،چيست؟
نه...
آغاز را دوست ندارم
من ميان همين آغازها ختم شدم
وانگار دنياي واژه ها مرا فراموش كرده اند
مرا كه روزي به رستاخيزشان واميداشتم
آري
هميشه نبودن ، آغاز فراموش شدن است
وسكوت گاهي مظهرنبودن
مظهر قهر با خويشتن
بايد چه كرد؟
وقتي حتي آغاز هم با تو سازگار نيست
.
آسمان شب مثل هميشه است
و ماه هم
چه نيمه ي شكسته و چه روي تمامش...
اين منم كه ديگر من نيستم
شايد روحم را ميان شب هاي پر درد ستارگان
احساسم را ميان تكه هاي ماه گم كرده ام
و چه فصل غريبي ست بهار!!!
وقتي نه ديگر شكوفه اي هست و نه ديگر اميد جوانه اي.
و حالا من گم شدم
نه در كوچه هاي شهر
بلكه در خودم گم شدم
و راستش اصلا دلم نميخواهد پيدا شوم
مني كه اگر پيدا شود
احساسش ، غرورم را له ميكند
و من غرورم را دوست تر ميدارم
پس مرگ احساسات چيز بدي هم نيست!!!
شايد بهتر است بگويم
"اينگونه زندگي،بيگمان مردگيست"...
"تعداد ،
حدس بزن
چند بار گفته ایم و شنیده نشده ایم
چند بار شنیده ایم و
باورمان نشده است
چند بار ...
پدرم می گفت :
پدر بزرگ ات ، دوستت دارم را
یک بارهم به زبان نیاورد
مادر بزرگ ات اما...
یک قرن با اوعاشقی کرد."
استاد محمد علی بهمنی
سوار مینی بوس که شدم در را پشت سرم بستم.
چرخی زدم و نگاهم سر خورد روی صورت های مسافران.
شاید دنبال چهره آشنایی میگشتم
نگاه ناامیدم را از آنها چیدم و روی زمین دوختم
خودم را کشاندم تا یک صندلی خالی پیدا کردم و آرام در آن خزیدم
و شال گردنی ام را که دور گردنم پیچیده بودم بالا کشیدم و محکم کردم و در میان گرمای آن
چشم بر هم نهادم تا شاید...
شاید رؤیایی شیرین،تلخی ندیدنت را از یادم ببرد...
زمستان است
و من پیله ام را تنگ در آغوش گرفته ام
یا شاید پیله ام مرا...
نمی دانم!!!
فقط می دانم هوا سرد است و من
امیدی به بهار...
امیدی به پروانه شدن ندارم...
به خودم قول داده ام
دلگیرنشوم...
گیر...دنیا!
گیر....آدمهایش!
دل....گیر...هیچکس...!
چند وقت پیش یه سر رفتم مدرسه راهنمایی که توش درس خونده بودم
از در و دیوارش خاطره می بارید
یادش بخیر چه روزهایی داشتیم
همینطور که داشتم تو حیاط چرخ میزدم در نیمه باز انباری توجهمو جلب
کرد و به سمتش رفتم و هولش دادم
باز نشد انگار یه چیزی پشتش بود
یکم بیشتر تلاش کردم تا قدرتمو به همه......
دروغ چرا؟
غیر خودم که کسی اونجا نبود حدااقل قدرتمو به خودم ثابت کنم
اینبار در و محکم هل دادم و در به شدت باز شد و من به داخل پرتاب شدم
بعد مثل این فیلم ترسناک ها در با صدای جیرجیر پشت سرم بسته شد
از قدرت خودم حسابی حال کردم
اما وقتی در باز شد فهمیدم پشت در فقط چند تا جعبه خالی بوده
بگذریم...
رفتم جلو و چند تا تخته سیاه کهنه دیدم و با ذوق دستی روی یکی از
اونها کشید و گفتم
یادش بخیر چقدر این معلم های بیچاره روی اینا مطلب مینوشتن و
ما یاد نمی گرفتیم
از دوران ابتدایی که معلم می نوشت بابا آب داد و ما هم با ذوق تکرار می کردیم
بی اینکه بدونیم
خدا آب داد و بابا فقط یه وسیله بود
بگذریم زیادی تراژدی شد
هنوز حرفام تموم نشده بود که......
اون زمانها من وخواهر کوچیکترم٬عین این کارگرها صبح کله سحر٬
پا به پای خواهر برادرها که می
خواستن برن مدرسه بیدار میشدیم
و صبحانه می خوردیم و یکی از داداشها که به زور مادر بیدار میشد
حرصش در می آومد و به جونمون غر میزد
که"آخه واسه چی بیدار شدین بگیرید بخوابیدتا فرصت دارین و
مدرسه نمیرید"که گوش ما اصلا بدهکار نبود وتا ساعت۹ که مادر اجازه
خروج از خونه رو صادر میکرد دست
کم یه سه باری صبحانه میل میکردیم (نه مثل بچه های امروزی که به
التماس مادرهاشون به زور یه
لقمه واسه تو مدرسه میبرن که اونم نمی خورن ومن واقعا موندم اینا به
چی زنده ان) البته ناگفته نماند
که هرچی می خوردیم نمی دونم راه گم می کرد که اصلا وزن اضافه
نمی کردیم و لاغر مردنی بودیم
خلاصه...
آدمکهایی که
بودنم را
جزبه خطوط روی قبرم
درک نکردند
و هرگز نفهمیدن
نام من٬شناسنامه ام نبود.!!!
وقتی جهان از ریشه جهنم
و آدم از ریشه عدم
وسعی
از ریشه های یاس می آید
وقتی که یک تفاوت ساده
درحرف
کفتار را
به کفتر
تبدیل می کند.
باید به بی تفاوتی واژه
و واژه های بی طرفی
مثل نان دل بست
نان را
از هر طرف بخوانی نان است.
"قیصر امین پور"
امرمز تقویم جیبی از دستم افتاد
وبهارش هزار پاره شد
ومن درون تکه هایش گم شدم!!!!
چند روز پیش داشتم کتاب ضرب المثل های ایرانی رو می خوندم که
چشمم به یه ضرب المثل افتادکه
کلی تو فکر فرو رفتم که اصلااین ضرب المثل درست هست یا نه؟
یا به فضای چامعه ما میخوره بانه؟
اونجا که می گفت:((جاده دزد زده تا چهل روز امن است))
گیرم ضرب المثل درست باشه بعد از چهل روز تکلیف چیه؟
یا نکنه این عدد۴۰ هم مثل اکثر حرفهای قدیمی اغراق آمیز باشه
و منظور راوی بنده خدا ۴ روز یا شاید۴
ساعت بوده.هرچند با چیزهایی که می شنویم ۴ثانیه هم غفلت جایز
نیست.
مثل قضیه ای که می خوام براتون تعریف کنم......
راستش اصلا دلم نمی خواد بشینم یه متن انتقادی از وضع عشق وعاشقی
تو کشورمون بنویسم و تو هر خطش چند تا جمله معروف از دانشمندای بزرگ
و سند ومدرک و مطلب از فلان کتاب بیارم که بگم باباوضع عشق و عاشقی
بدجور ناجور شده،اما خودمونیم اگه کلاهتونو قاضی کنید پر بیراهم نگفتم.
حالا هی دور خودمون بچرخیم و پز اساطیر عشقی کشورمون مثل لیلی و مجنون،
شیرین و فرهادو بدیمیا تو دنیای واقعی نامردی ها و خیانت ها رو ببینیم و حسرت
بخوریم که چی شد اون عشق واقعی؟
من میخوام با یه فلسفه ساده که واسه همه ملموس باشه بگم عشقم
خیلی اوقات نیاز به غلط گیرداره میگین نه؟ خودتون قضاوت کنید....
درخت انار عاشق شد٬گل داد٬سرخ سرخ
گلها انار شد٬داغ داغ٬ هر اناری هزار تا دانه داشت
دانه ها عاشق بودند٬دانه ها توی انار جا نمی شدند
انار کوچک بود٬ دانه ها ترکیدند.
انار ترک برداشت٬خون انار روی دست لیلی چکید
لیلی انار ترک خورده را از شاخه چید
مجنون به لیلی اش رسید.
خدا گفت:
راز رسیدن فقط همین بود
کافی است انار دلت ترک بخورد.
منبع:کتاب "لیلی نام تمام دختران زمین است"
از "عرفان نظر آهاری"
و درخود فرو میبرند آرزوهایم را
وتو ماه محبوب من!
ای اردیبهشت
بهشت نه...
جهنمم شده ای
وزخم
زخم دلم
درد میکشد
عجیب درد میکشد
وسایه ها باز رویای مرا میخورند
وبهار انگار
از عشق دست می شوید
رنگ میبازد
پاییزمیشود
ودرد
ارمغان پیوسته اردیبهشت
میان سایه ام می غلتد
وخیالم را خراش میکشد
خیالم را خراش میکشد
باتوام بهار!
توکه برای همه ارمغان مهری و
برای من
ارمغان درد
پاییز دوباره جوانه میزنم
سبز میکنم
وسایه ها را فریب میدهم
خیال را هم
و رویای زیبای عشق دوباره...
نه...
هرگز...
باز سایه ها رویای مرا میخورند.
خیلی خوشحالم که وبلاگ منو واسه بازدید انتخاب کردید
این اولین فعالیت من به صورت خصوصی تو فضای مجازیه
کم وکاستی ها رو پای بی تجربگی بذارید
سعی میکنم مطالب جالب بذارم
شما هم نظر یادتون نره
مرسی